Κι αν μετρηθούμε…

Κι αν μετρηθούμε, θα βγούμε παραπάνω, κι εγώ μαζί σου φτάνω, αυτό που δεν μπορώ!!!
Δεν αγάπησα ποτέ τους αριθμούς, κι ακόμη λιγότερο τις μετρήσεις.
Θες που φύσει αντιδραστικό στοιχείο, εκεί που οι άλλοι κάνανε μετρήσεις,

εγώ ονειροπολούσα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ?
Θες επειδή στο σχολείο ο κατεξοχήν αρμόδιος να με κάνει ν’ αγαπήσω τις ρυθμίσεις, μ’ έκανε ν’ αγαπήσω εκείνον και να μισήσω τους αριθμούς ?
Δεν ξέρω και δεν με απασχόλησε ποτέ…
Ποτέ μέχρι σήμερα, που στάθηκα στην άκρη της θάλασσας και θέλησα να μετρήσω την ζωή…
Γιατί τελικά η ζωή, το μόνο που είναι… είναι μια μέτρηση…
Μέτρηση ποσοτική… μέτρηση ποιοτική… μέτρηση απώλειας!!
Της αγάπης την ουσία, την μετράς στην απουσία, σιγοτραγουδά ο Μαχαιρίτσας κι εγώ στέκομαι και μετρώ παρουσίες κι απουσίες.
Μετράω τα λόγια σου κι είναι αναρίθμητα, μα η προδοσία σου μία και μοναδική!
Μετράω τις αγκαλιές σου, κι εκείνες δεν μπορούν να βρουν απόκριση σ’ έναν αριθμό… μα εκείνη η αγκαλιά σου που μου λείπει απόψε, κι αυτή μία είναι.
Κλείνω τα μάτια και μετράω στιγμές… στιγμές δικές σου, στιγμές δικές μου, στιγμές που ζήσαμε και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.
Σφίγγω τα μάτια σαν να προσπαθώ να κρατήσω ακόμα μια στιγμή… σαν να προσπαθώ να παγιδεύσω τη στιγμή για να κρατήσω κάθε σταγόνα της μέσα στις μνήμες.
Ανοίγω τα μάτια… κοιτώ το ρολόι..
Ώρα να φεύγουμε… στο Φλοίσβο παίζει Breakfast at Tiffany’s… κι ακόμα κι αν είναι η πολλοστή φορά που θα την δω…
Η φωνή του Sinatra να τραγουδά

Moon River, wider than a mile,

I’m crossing you in style some day.

Oh, dream maker, you heart breaker,

wherever you’re going

I’m going your way.

Two drifters off to see the world.

There’s such a lot of world to see.

We’re after the same rainbow’s end–

waiting ’round the bend, my huckleberry friend,

Moon River and me.

Θα είναι πάντα σαν την πρώτη φορά

Μια ευκαιρία στον παράδεισο…

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να φυλακίσω τη στιγμή!
Προσπαθώ να κρατήσω την εικόνα σαν φωτογραφία μέσα στο μυαλό μου…
Της βάζω και λεζάντα… how happiness feels…
Σε κοιτώ την ώρα που κοιμάσαι… τι όνειρο να βλέπεις άραγε ??
Τι να ονειρεύεται το ασυνείδητο ?
Χαζεύω έξω από το παράθυρο… κοιτώ τη θάλασσα…
Ήρεμη, γαλήνια ξεπροβάλει μέσα στο γλυκοχάραμα…
Γέμισα εικόνες, γέμισα χαμόγελα… χόρτασα την ψυχή μου με αγάπη…
Γιατί αγάπη μπορείς να νιώσεις μόνο όταν η ψυχή σου είναι καθαρή… μόνο όταν την έχεις «αποτοξινώσει» από την φθορά της ζήλιας, της έπαρσης… του εγωισμού…
Κι εγώ πέρασα αυτές τις μέρες ανάμεσα σε ανθρώπους, που ξέρουν ν’ αγαπούν με αυτό τον τρόπο… ανιδιοτελώς…
Έψαχνες το χαμόγελό μου κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα, κι εγώ στο χάριζα με κάθε ευκαιρία… δεν είχα λόγο να στο αρνηθώ… δικό σου είναι άλλωστε…
Το δημιουργείς, το διατηρείς, το φωτίζεις…
Σε κοιτώ να ονειρεύεσαι σαν μωρό… με καθαρή ψυχή… με λευκή συνείδηση…
Με καίει το δέρμα μου από τον ήλιο και δεν κάνω τίποτα γι’ αυτό…
Γιατί να κάνω ?
Μου αρέσει ο ήλιος κι ας μην στο χω πει…
Μου αρέσει γιατί το φως του ξεραίνει τη λάσπη… την ξεραίνει και είναι πιο εύκολο να την καθαρίσεις…
Έτσι όπως επιλέξαμε κι εμείς να καθαρίσουμε τη λάσπη μεταξύ μας… μια και καλή!!Ανοίγω το τεφτέρι της ψυχής μου, εκεί που σημειώνονται τα ανομολόγητα… και τραβάω μια γραμμή στο… να περάσω ονειρεμένα τα γενέθλιά μου….
Στο τριάντα παρά κάτι… έγινε κι αυτό…
Τι παράξενο… μέσα σε 18 μήνες τράβηξα τόσες γραμμές όσες δεν είχα τραβήξει χρόνια πια….
Ξημερώνει…
Ώρα να γυρίσουμε στην πραγματικότητα…
Σ’ εκείνη την πραγματικότητα που έχει τα πάντα…
Έχει όλα εκείνα από τα οποία δεν μπορούμε να κρυφτούμε.. έχει εκείνα που επιμελώς οι άλλοι κρύβουν από εμάς… εκείνα που νομίζουν πως δεν ξέρουμε… εκείνα που νομίζουν πως δεν φαίνονται…
Μια τελευταία ματιά έξω από το παράθυρο…
Και τι ζητάω… τι ζητάω… μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω….
Καλημέρα και σήμερα….